Kur’ân tefsîrinde temel olan ilahi muradının anlaşılmasıdır. Bu alanda
birçok çalışma yapılmıştır. Bu çalışmalar, kelime ve kelâm merkezli
olmak üzere iki şekilde tebarüz etmiştir. Kelime merkezli çalışmalar,

irabu’l-Kur’ân ve kıraatü’l-Kur’ân gibi lafzın ifade biçimini ve lugat anla-
mının karşılığını esas almaktadır. Mâna merkezli çalışmalar ise bu

lafızların örgüsünden ortaya çıkan anlamların tespit ve sentezinin
yapılmasıdır. Bunun için meâni, bedî ve belagat ilimlerinin yanı sıra
tefsîr usûlü, fıkıh usûlü, hadis ilimleri, tarih ve astronomi gibi ilimlerden
istifade edilmiştir.
Müfessîrler Kur’ân’ı Kerîmi tefsîr ederken, öncelikli hedefleri âyette
murad olunan anlamın hangi yönde olduğunu ortaya koymalarıdır. Zira

birçok âyette birbirinden farklı anlamlara açık olan mütebayin, mütera-
dif, âm ve mutlak kelimelerin okuma biçimleriyle ilgili bir durum

olduğu görünmektedir. Müfessîrler lafzın ifade şekli ile ilgili olan
kısmına uygun gördükleri kıraati zikretmişlerdir. Bundan dolayı
Kur’ân’ın anlamını lafızlara boğmamaya dikkat etmişlerdir.
İbn Kesîr örneğinde Kıraat tefsir ilişkisi mütevâtir ve şaz kıraatler, yedi
harfin kıraatle ilişkisi, haber-i vahidin mütevâtir kıraatlerin ifade ettiği
anlamın tercihi ile ilişkisi, fıkıh kelam gibi alanlarda kıraat vecihlerinin
delalet yönüyle ilgili konulara yer verilmiştir.
Çalışmamızın farklı kıraatlerin ortaya koyduğu anlam ilişkisinin Kur’ân

tefsirine etkisinin boyutunun anlaşılmasına katkıda bulunacağı kanaa-
tindeyiz.