Kur’ân-ı Kerîm’de Allah’ın kendini kullarına tanıttığı, zâtından, sıfatlarından ve isimlerinden bahsettiği çok sayıda âyet vardır. Bu âyetlerde Allah’ın kâinatı ve içindekileri belli bir ölçü ve düzene göre yarattığı vurgulanırken, aynı zamanda O’nun ibâdete lâyık tek mâ’bûd olduğu da bildirilir. Bu yönüyle kâinat, Allah’ın varlığını, birliğini, kudretini ve yüce sıfatlarını gösteren fiilî âyetlerle dolu olduğundan, müfessirler ve bazı bilim adamları onu büyük kâinat kitabı diye de adlandırmışlardır.

Yine tarih boyunca Allah’ın varlığını ispat eden aklî delillerden söz edilmiştir. Bunların en başında, tabiri caiz ise kâinat kitabını okumak, ondaki eserleri görüp, o eserleri ortaya çıkaran zâtı (Allah’ı) bulmak gelmektedir. Aklını kullanan her akıl sahibi, bir sanat eserine bakıp arkasındaki sanatçıyı gördüğü gibi kâinattaki varlıklara bakıp bir yaratıcının varlığına da hükmedebilir. Kâinat kitabındaki yıldızları, Ay’ı ve Güneş’i okuyarak, Yüce Allah’ı bulmayı ve tanımayı başaran Hz. İbrahim (a.s) başta olmak üzere çok sayıda insanın aklını kullanmak suretiyle bir yaratıcın var olduğu sonucuna ulaştıkları bilinmektedir.

Yüce Allah, bu kâinat kitabına her türlü nizamı vererek akıllı insanların nazar-ı dikkatlerini kâinata yöneltmelerini istemektedir. Hayatımızı idame ettirebilmemiz için gerekli olan, havayı, suyu, güneşi, toprağı, geceyi, gündüzü, istirahat etmemiz için uykuyu ve saymakla bitmeyecek daha pek çok nimeti istifademize uygun bir şekilde yaratmıştır. Böylece, şu yaşadığımız âlemde meydana gelen ve her an tekrar edilerek, Allah’ın varlığından, birliğinden ve kudretinden haber vermekte olan hâdiseler, bizi Kur’ân’a bağlamakta, Rabbimize olan inancımızı arttırmaktadır.