İslam mantık geleneğinde 13. yüzyıl ve sonrasında eğitim amaçlı kıs ve öz mantık risaleleri kaleme alınmış ve bu eserler çerçevesinde şerh-haşiye geleneği oluşmuştur.Medreselerde ders kitabı niteliğinde meşhur olan eserlerin başında Esîrüddin Ebherî’nin (öl.1200-1265) Îsâgûcî’si; Necmüddîn Katibî’nin (öl.675/1277) Şemsiyye’si, Teâzânî’nin (öl. 792/1390) Tehzîbu’l-mantık’ı gelir. İslam dünyasında uzun bir müddet bu eserler çerçevesinde şerh-haşiye

bağlamında mantık yapma yönelimi devam etmiştir. Bu bağlamda Îsâgûcî eseri üzerine birçok şerh-haşiye yapılmıştır. Bu şerlerin ilki Hüsam Kâtî’ye (öl.760/1359) aittir. Bunun yanında Molla Fenârî (öl.834/1431), Zekeriyya

el-Ensârî (öl.926/1520), Mahmut b. Hasan el-Mağnisevî (öl. 1222/1807) ve İsmail Gelenbevî (öl. 1205/1790) tarafından önemli şerhler kaleme almış lardır. Elimizdeki bu çalışma, şerh-haşiye geleneği bağlamında önemli bir

yere sahip olan Mahmut b. Hasan el-Mağnisevî’nin Muğni’t-Tullâb adlı şerhinden hareketle mantık ilmine katkılarını ele almaktadır. Mağnisevî’nin Mantık İlmine Katkıları