Genelde hadis ilimleri dendiğinde akla hadisçilerin bu konuda
yazdıkları eserler gelmektedir. Ancak bu alana usûl-i fıkıh âlimlerinin
katkıları hadisçilerin çabalarından az değildir. Ehl-i Hadis’in yanı sıra,
fıkıh usulcüleri de hadislerin sübutu, sıhhati, kaynak değeri ve amel
edilebilirliği gibi konularda yakından ilgilenmişler ve bu konularla
ilgili görüşlerini, fıkıh usûlü sahasında telif ettikleri eserlerinin ahbâr

bölümlerinde ortaya koymuşlardır. Her iki disiplin arasındaki mahi-
yet ve hedef farkına paralel olarak, Ehl-i Hadis ile fıkıh usulcülerinin

meseleye bakış açıları ve hadisleri değerlendirirken kullandıkları
yöntemleri de farklı olmuştur. İmâmîyye içerisinde gelişen Ahbârîlik
ve Usûlîlik adında iki önemli ekol bulunmaktadır. Ahbârîlik, dinî
bilginin kaynağı olarak İmâmların ahbârına dayanıp akla ve içtihada
karşı çıkan fırkaya denir. Bunların karşısında olan Usûlîlik ise, fıkıh ve
kelâmda aklı esas alıp bundan geniş ölçüde istifade eden grubun
adıdır. Daha açık bir ifadeyle söz konusu fırkalardan Ahbârîyye ekolü
şer’î kaynak olarak yalnızca kitap ve sünneti yani imamların ahbârını
kullanırken, Usûlîler ise bu ikisinin yanında icmâ ve akıl delillerini

kullanırlar. Elinizdeki bu çalışmada İmâmiyye Şîa’sının Usûlî gelene-
ğinde yazılan fıkıh usûlü eserleri incelenerek onların Hadis/Sünnet

metodolojisinin ortaya konması amaçlanmıştır. Bu bağlamda çalış-
mada konuya dair önemli eserlerin telif edildiği hicri 5. ve 10. asırlar

arasındaki fıkıh usûlü eserleri incelenmiştir. Böylece Usûlîlerin haber

teorisi, haber taksimi, haber tahammül ve edâ yolları ile Hz. Peygam-
ber’in fiilleri konularındaki yaklaşımları tespit edilmeye çalışılmış ve

çalışmanın alana katkı sağlayacağı umulmuştur.