Ey Ebû’l-Abbâs (İbnu’l-Mu’tez)! Sen ahlâk ve edepte

kavminden çok üstünsün.

Şayet insan değil de başka bir şey olarak tasvir edilecek
olsaydın o zaman saf altın olurdun.
Ve seni sadece kendi şerefin yüceltti. Evet, (baban) Mu’tez

ile bu şerefin daha da arttı.

Sen, ince ince yağan yağmursun, cesur ve atılgan bir aslan,
sürekli sallanan keskin bir kılıçsın.

Şiir meydanındaki öncülüğün ise aşikâr ve takdire şayandır;
Kusursuz muhkem lafızlar ve eşsiz anlamları ile.
Sen cinas yaparsan sözü yormaz; tıbak uygularsan da

nakış gibi işlersin.

Senin alanına kim yönelse bîtâb, aciz ve yetersiz kalır.
Senin üstünlüğünü haksızca kabul etmeyenlere biz de

haksızlığı reva gördük.

(Buhtürî)