İndirildiği günden bugüne değin Allah’ın ilahi kitabında murâd etmiş
olduğu anlam derinliğini keşfetmek isteyen Müslümanlar, Kur’an’ı dilsel
olarak tahlil etmeye çalışarak belagat disiplininin verileri ekseninde onun
manalarını ortaya koymayı amaçlamışlardır. Zira Kur’an, bir harnde dahi
birçok mesajın ve işaretin yer aldığı eşsiz bir kitap konumundadır. Bu
farkındalıktan hareket eden müfessirler de ilahi murâdı ortaya koyabilmek
amacıyla asırlardır bitmek bilmeyen bir çaba içerisine girmişlerdir.
Zemahşerî’nin Keşşâf ’ı, İbn Atıyye’nin el-Muharrerü’l-vecîz’i, Beyzâvî’nin
Envârü’t-tenzîl’i, Ebü’l-Berekât en-Nesefî’nin Medârikü’t-tenzîl’i söz

konusu çabalara örnek olarak gösterilebilir. Bu çabalardan birisi de çalış-
maya kaynak teşkil eden et-Teshîl li-‘ulûmi’t-tenzîl adlı eserdir. İbn

Cüzey’in mezkûr eseri, Arapça’nın kurgu imkânının diğer dillere nazaran

daha yüksek olmasının bu ilmin alanını oldukça genişlettiği gerçekliğin-
den hareketle belagatın üç ilminden birisi olan meânî ilmi açısından

incelenmiştir. Müfessir, eserinde mümkün olan semantik ihtimaller daire-
si nispetince ayetlerin anlamsal genişliğine dikkat çekerek muhatabı ayet

üzerinde düşündürmeye ve akıl yürütmeye çağırmaktadır. Bu yaklaşım,
ilahi mesajın anlaşılmasında ve yorumlanmasında derinlik kazanmayı
amaçlayan bilimsel bir çabanın yansımasıdır.