Bomboş bir düzen…

Issız oda…

Dönüp dolaşıp aynı noktaya geldiğim düşünceler

silsilesi…

Belki hayatımın en güzel günleri belki rotayı değiştirip

en güzel günlere kapı aralama vakti.

Titreyen ellerimi, yalnızca ıslanmış kirpiklerimi

kurutmak için kullandığım, boş döngülerin gerçekleştiği bir

zaman dilimi.

Bekliyorum…

Öylece bekliyorum.

Biliyorum, beklemek insana bir şey vermez.

Zira hayat bana güçlü olmayı öğretti. Asla pes

etmemeyi, sadece ondan istediğimizi vereceğini…

Ancak benim öğrenmeyi atladığım bir şey vardı: Bazen

hiçbir sebep yokken kaybedebilir insan. Aslına bakarsan

her şey mükemmeldir, kazanmak için tüm hazırlıklar

bitmiştir fakat kaybetmek gerekir ve kaybederiz.

Çünkü biz bilmeyiz lakin kaybetmek çoğu yerde pek

çok şey kazandırabilir.

Ve ben kazanmak için kaybettim.

Tüm serüvenim bundan ibaret.